کفش های کوهنوردی مانند کفش کوهسار الوند نه تنها بسیار پیچیده هستند، بلکه بدون شک یکی از مهم ترین تجهیزات موجود در زرادخانه شما هستند.
از آنجایی که کفش‌های شما تنها چیزی است که شما را از سنگ جدا می‌کند، داشتن اطمینان کامل به توانایی کفش‌هایتان در اجرای دقیق پاها می‌تواند تفاوت بین ارسال شیرین یا شلاق وحشتناک باشد.
تقریباً انواع بی‌پایانی از کفش‌های کوهنوردی موجود است، و با بیش از 500 کفش مختلف در حال حاضر در بازار، می‌تواند تجربه بسیار دلهره‌آوری برای تصمیم‌گیری در مورد جفت کفش کوهنوردی بعدی شما باشد.
بیایید یک دقیقه وقت بگذاریم تا آناتومی یک کفش کوهنوردی را درک کنیم. چه یک مدل مبتدی یا یک مدل پرفورمنس، هر کفش کوهنوردی تقریباً همیشه دارای عناصر ذکر شده در زیر است.
آناتومی کفش کوهنوردی: زیره این لاستیکی است که می توانید در پایین کفش خود ببینید.
در حالی که هر کفش دارای یک زیره است، ترکیب لاستیکی و ضخامت لاستیک زیره بر ویژگی ها و عملکرد کفش تأثیر می گذارد.
زیره، همراه با زیره میانی، حساسیت و استحکام کفش را کنترل می کند. بیشتر لاستیک های کفش کوهنوردی بین 3 تا 5 میلی متر خواهد بود.
زیره میانی زیره میانی در بین زیره و زیره کفش تعبیه شده است؛ برخی از کفش‌ها، مانند نرم‌ترین کفش‌های بولدرینگ، از زیره میانی استفاده نمی‌کنند که نمایه‌ای حساس ایجاد می‌کند.
برخی دیگر از درج های پلاستیکی جامد استفاده می کنند که پروفایل سفت و سختی برای کفش ایجاد می کند.
کف پا: این همان مواد داخلی است که روی آن می ایستید؛ برخی برای راحتی طراحی شده اند، برخی دیگر برای جلوگیری از لیز خوردن و برخی حتی برای جلوگیری از بوییدن کفش های شما طراحی شده اند.
رند: رند لاستیک دور طرفین، پاشنه و قسمت جلوی کفش است. رند به ایجاد کشش از طریق کفش کمک می کند و همچنین به عنوان یک مانع محافظ برای نواحی با سایش بالای مواد عمل می کند.
بیشتر کفش‌های کوهنوردی مدرن دارای یک انگشت بلند (همچنین به عنوان پچ پنجه شناخته می‌شوند) هستند که به شما امکان می‌دهد از قسمت بالای کفش برای قلاب کردن و قلاب کردن انگشتان پا استفاده کنید.
رویه – قسمت بالایی قسمت مواد بالای یک کفش کوهنوردی است. سه نوع اصلی رویه وجود دارد. کفش های چرم، مصنوعی یا آستر، ترکیبی از چرم و مواد مصنوعی.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.